شاهنامه آخرش خُوشِه!

He laughs best who laughs last
شاهنامه آخرش خوشه!

(آن کسی که بهتر از همه می خندد، همان کسی ست که آخر از همه می خندد.)

مثل کسی که در یک دشمنی، نزاع یا رقابت، حرکت نهایی، تعیین کننده یا پیروزی را دارد. او تنها کسی است که واقعاً موفق است.

به قول معروف: << او ممکن است در این دور پیروز شده باشد، اما من در فینال برمی گردم. >>