سِرورهای استفاده شده (Used Servers)

در خصوص؛ چیستی سرورهای استفاده شده(Utilized Servers)، معایب و مزایای آنها، تهدیدها و فرصتهای پیش رو مصرف کنندگانش، و..؛ در سایت های داخلی خودمان بعضا بسیار قلمفرسائی شده است. امّا واقعیت آنست که باید گفت: اگر فردی یا شرکتی توان مالی هزینه کردن کلان (بعضا میلیاردی) برای سیستم های نو را داشته باشد، قطعا هرگز گذارش به بازار سیستم های غیر نو نخواهد افتاد، تا مخاطب این نوشته گردد. با این اوصاف بعید است که کسی منکر برتری نو بر غیرنو باشد. لذا، روی صحبت ما با اشخاصی ست که؛ در شرایط اقتصادی نه چندان مطلوب دوران گذار قرار دارند.

سرور کارکرده، سرور دست دوّم، سرور استوک، متعلّق به قبل، ...

و امّا، به دور از هیاهو؛ داستان واقعی سرورهای استفاده شده چیست؟

بنا به قوانین کشورهای پیشرفته اروپایی و آمریکایی؛ استاندارد استفاده از سرورها در دیتاسنترهای عظیم، حدود 3 سال می باشد. آن هم دیتاسنترهایی که دارای بهترین و پیشرفته ترین تجهیزات کنترل، نگهداری، و حفاظتی از این سرویس دهندگان می باشند.

در نگاه اوّل به نظر درست نمی آید، امّا قطعا قانونگذاران اهدافی فراتر را مدّ نظر داشته است. که برخی اینچنین می باشند:

1- با توجه به دید دقیق اقتصادی صرفه-هزینه شرکتها؛ نگهداری این تجهیزات، با توجه به هزینه های کلّی این نگهداری، از این پس فاقد توجیه اقتصادی لازم می باشند.

2- با توجه به دید کلان قانونگذاران؛ و نگاه درونگرایانه ایشان در لزوم تداوم چرخش چرخ تولیدات داخلی کشور هایشان از طرفی، و از طرف دیگر با نگاه برونگرایانه در این خصوص از طریق؛ الزام در مشارکت در مدیریت و راهبری سایر اقتصادهای کشورهای چهان دوّمی و سومّی، و تسخیر مستقیم و غیرمستقیم بازارهای ایشان.

لذا اشخاص حقیقی و حقوقی مقیم ایران، بهتر است تا موارد زیر را هم در هنگام قیاس بین:

سرورهای نو، سرور های استفاده شده، با سیستم های غیر سروری موجود که؛ اساسا سرور ها پتانسیل آن را دارند تا جایگزین مناسب تر، به صرفه تر، و بسیار باکیفیت تری برای آنها باشند، مدنظر داشته باشند. در شرایطی که بسیاری از سیستم های غیر سروری و سیستم های خود جمع آوری و مونتاژ شده موجود، از قطعات غیراصلی و غیرشرکتی، و فاقد انسجام لازم و سازگاری با همدیگر شکل گرفته اند.

اوّل: